"moon river, wider than a mile..."

28..12 już zawsze będzie dla mnie szczególnym dniem. Ciężko jest mi pisać o tym okresie nie wpadając w niepotrzebny patos. Dość powiedzieć, że kompletnie nic nie pamiętam oprócz ciepłego uczucia rozlewającego się po całym ciele, miałam wrażenie, że unosiłam się na różowej chmurce gdzieś tam powyżej, obserwując wszystko z daleka - totalny spokój, ciepło i szczęście. Takie uczucie, gdy jesteście ze znajomymi i rodziną gdzieś wszyscy razem, zamykasz oczy, stoisz w promieniach słońca i czujesz się po prostu cudownie.

Pogoda może nie była taka, jaką sobie wyobraziliśmy na nasz dzień, ale dzięki przepięknemu słońcu i wiosennej pogodzie rodzina z dalszej części kraju mogła spokojnie do nas dojechać i dzielić się naszym szczęściem w tym dniu.

Managerka hotelu również stanęła na wysokości zadania - wspólnie udało nam się spełnić moją wizję:)

Zależało mi na spokojnym, zimowo - leśnym nastroju - lampki, szyszki, płatki śniegu. Dzięki przecudownym osobom spotykanym na swojej drodze udało mi się spełnić moją wizję niemal w stu procentach.

Zaproszenia miały być możliwie proste w formie i nawiązujące do okresu świątecznego.

Szyszkowe winietki.

Szyszki zamiast kwiatów!

Zimowy, skromny tort - podobno wyzwanie cukiernika :)

Oprócz tego zaplanowaliśmy lekki ukłon w stronę okołoświątecznego okresu - cukrowe laski w formie podziękowań za wspólną zabawę.

Podziękowania dla gości.

Wiele rzeczy robiliśmy sami - ozdabiałam słoiki ze słodkościami, sklejałam winietki, Pan Mąż dzielnie zrobił świeczniki.

Efekt końcowy, na stole ze słodkościami (świecznik zrobiony przez męża, słoik ozdobiony przeze mnie).

Oprócz tego naturalne światełka choinkowe dopełniały całości, mojego ulubionego okresu w roku - dzięki temu było tak romantycznie, jak tylko można było sobie wyobrazić.

Podczas przerw, dzięki świetnemu zespołowi ( dzięki Alive!) towarzyszyła nam nasza ulubiona muzyka - Norah Jones, Ella Fitzgerald, Katie Melua, Frank Sinatra...

Żadna inna sukienka nie podbiła mojego serca tak jak ta - nietypowa, surowa z szarego jedwabiu - po prostu była brakującym fragmentem układanki.

Dodatków nie miałam zbyt wiele - ot sutaszowe kolczyki, wianek na głowę, sweterek zrobiony na drutach przez mamę,  zielone, zamszowe buty i malutki bukiet z gipsówek ( marzyłam o lawendzie lub wrzosie, ale z prostych, skromnych wiejskich kwiatków w grudniu tylko gipsówki były na stanie :) ).

Poduszka na obrączki urzekła mnie niesamowicie - tylko jednorazowo jej użyliśmy, ale wiem, że było warto ! :)

A kilka dni później ( 1 stycznia) taka oto mała kulka zawitała w naszym domu (cudowny bonus do ślubnych zdjęć!).

W tym naszym małym szczęściu nie mogę zapomnieć o wspomnieniu o cudownej ekipie, dzięki której cały nasz dzień był dla mnie totalnie bezstresowym, cudownym i magicznym wydarzeniem!

To zdjęcie idealnie podsumowuje moje życiowe ogarnięcie. W ogóle, nie tylko w tamtym dniu :))

Fotografia  - znaczące, niesamowite spotkanie po latach dziewczyn z foto +  - (zawsze i wszędzie polecam!), kiecka, fryzura i makijaż (  tylko Pani Asia!) oraz bukiet i wianek (Pani Kwiatkowska). Porozumiewałyśmy się na tych samych falach, po prostu. 

Pozostawiam Was z notką a ja biegnę świętować ( seans trzeciej części Hobbita na rocznicę? Zawsze spoko! :) ).

PS - tak przy okazji jest to mój 50 post na blogu! <3