Ultra socjal.

...czyli najprościej w świecie, rodzice wyjechali na narty, a myśmy zostali poproszeni do pilnowania i ogarniania domu. Oznacza to nie mniej ni więcej tylko cztery psy i trzy fretki pod jednym dachem :)

Zakazane ryje witają :)

Stali czytelnicy wiedzą, że Ruby od początku miała problem z bokserami. Nie rozumiała ich, bardzo się ich bała, obszczekiwała na każdym kroku. Ouzo jest łagodny, starał się tonować konflikty, ale też Ru w swoich działaniach była bardzo agresywna, głośna, bezczelna i niegrzeczna. Mojito z kolei nigdy nie należała do cierpliwych i tolerancyjnych suk (generalnie nie przepada za innymi psami, znosi, bo my jej mówimy, że ma znosić,ale raczej unikamy sytuacji :P ), więc kilka razy zdarzyło jej się odpyskować rudej. No i na tej płaszczyźnie mieliśmy pole do popisu. Nie wymagam oczywiście, żeby się kochały, wymagam, żeby siebie ignorowały, a jeśli coś się nie spodoba - mają odejść zamiast brać się za fraki. O ile z Mojito znamy się lat kilka, i słucha mnie jak świnia grzmotu, o tyle z Ru wciąż mozolnie pracujemy nad autorytetem. 

Ru patrzy w stronę światła, znaczy się, jest nadzieja!

No i stało się. Pierwsze dwa dni weekendu był względny spokój. Ale już w poniedziałek bomba poszła - Pan Mąż wybrał się na spacer z psami, ja robiłam śniadanie. Nagle słyszę charakterystyczny wrzask Ru, który oznacza ni mniej ni więcej tylko pieśń wojenną. Wypadam na dwór a tam Ru wraz z Mojito sczepione ze sobą. Dość brzydko wrzasnęłam, więc Ru natychmiast odskoczyła i pobiegła w długą, bo wiedziała, że z agresora stała się ofiarą i lepiej teraz się do mnie nie zbliżać, co oczywiście doprowadziło mnie na skraj furii. Jako że śnieżnobiała kryza Ru ubrudzona była z krwi natychmiast dokonałam oględzin staruszki - na szczęście nic nikomu się nie stało, kropelki krwi to kwestia zerwanego, przesuszonego naskórka na nosku Mojito. Uff. Emocje opadły.

To ta mroczna strona Ru, która knuje i spiskuje.

Potem nastąpił względny spokój, nastał czas, abym wyruszyła do pracy. Psy oczywiście ze względów bezpieczeństwa na czas naszej nieobecności były bezwzględnie izolowane - Ru wraz z kongiem wędrowała do klatki, a Balu został dla towarzystwa zamykany z nią w pokoju.

Na potrzeby chwil - osiągnęłam wysoki poziom ekwilibrystyki w napychaniu kongów, myślę, że wpiszę sobie to do CV :)

Niestety, tego samego dnia, po powrocie z mojej pracy doszło do kolejnego spięcia - przy powitaniu mnie Ru znów stwierdziła, że ja jestem jej Zasobem Ostatecznym i że plebs trzeba spacyfikować. Dlategóż w myśl jej postrzegania świata została za fraki wyprowadzona w miejsce odosobnienia. Patrząc teraz z dystansu, chyba przemówiłam jej do małego, fistaszkowego rozumku, bo kolejnych incydentów przez następne sześć dni nie było. Suki były w stanie żyć obok siebie, względnie się tolerować, wychodzić razem na spacery i nie wdawać się w pyskówki. Niestety, zdaję sobie sprawę, że sprawa wciąż jest gorąca, wszystko jest w chwiejnej równowadze, i w dalszym ciągu muszę być przygotowana na sytuacje konfliktowe. Ale jestem gotowa, coraz bardziej mimo wszystko rudej ufam ( ufam, to za dużo powiedziane - powoli jestem w stanie w jakikolwiek sposób tonować jej zapędy - długa wyboista droga przed nami, ale już na szczęście pierwsze kroczki mamy za sobą).

Dla rozluźnienia atmosfery - boksery i wschód słońca nad jeziorem :)

Tym niemniej jej obycie z bokserami oceniam na plus (pamiętajcie, że startowaliśmy z poziomu glina, muł, pięć metrów piasku i rów mariański :) ). Nie zdarzają się już nagłe zerwania i dramatyczne wrzaski, oszczekiwanie, krzyki i ogólne dresiarskie zapytania "czy chcesz w*pdol" (bo i tak było). Jeszcze od czasu do czasu na dziwny dźwięk wydany przez boksera Ru zrywa się jak oparzona i pędzi sprawdzić co zacz, ale a) jest to nieagresywne, b) daje się odwołać natychmiast, ba jestem w stanie spowodować, że zrezygnuje z eksploracji.

Ale ale! My tu sobie gadu gadu, a najważniejsze zostało przemilczane - otóż Ru zaczęła zaczepiać Ouziaka do zabawy, ba, podbiegać, kłaniać się przed nim! Co więcej, dochodziła do takiego poziomu bezczelności, że trącała go nosem, żeby się ruszył :) Balu co prawda nie pochwalał takich sytuacji (nie wiem, czy o tym wspomniałam, ale zdarzało mu się ustawiać Ru i odganiać/ odciągać za fraki w momentach, w których zachowywała się napastliwie względem bokserów - ot stróż) i reagował na nie bardzo nerwowo - natychmiast stawał między Ouzem a Ru, szczekał, usiłował przekierować na siebie jej uwagę i odganiał ją za wszelką cenę od boksera. Dlatego, żeby spokojnie mogły się bawić, Balu musiał pozostawać ze mną, a sama zamykałam drzwi i obserwowałam ich wspólne harce po ogrodzie.

Niestety - z przyczyn obiektywnych - zdjęcia robione przez szybę :) jak tylko wychodziłam gołąbeczki spłoszone zaprzestawały zabaw :)

Także z Ouzem dogadywali się względnie - jedynie podczas jedzenia ich izolowałam i też nie dawałam zabawek, których boksio mógłby pilnować ( z Ouzem mam słabą relacje - rodzice przygarnęli go, gdy już nie mieszkałam w domu - zna mnie tylko weekendowo). Zdarzyły im się dwa spięcia ( przy żarciu - coś spadło w kuchni na podłogę, Ouzo pogonił Ru ) - udało mi się natychmiast Ru z kuchni wywalić i uspokoić  - byłam z niej bardzo dumna. Drugi raz też coś niuchał i chciał ją odgonić, zainterweniowałam, Ru odeszła spokojnie, nawet się trochę przestraszyła. Przy czym podkreślam, że Ouzo jest niesamowicie ciapowaty i dupowaty - praktycznie sam wychował Bala. Ale ma swoje zasady - nigdy nikomu nie zagląda do miski (poważnie, zdarzyło mi się wieczorem wydzielać karmę do misek bokserów i je pomylić - postawiłam miskę Mojito przed Ouzem i w ogóle nie ruszył jedzenia, mimo, że Mojito sama szamała ostro z jego michy) i tego wymaga od innych :)

Wspomnień czar - zdjęcia sprzed roku - wujek Ouzo i mały Balutek.

Poza tym było dobrze - już wiem  na pewno, że stan posiadania czterech psów, to dla mnie o 2 za dużo :)

Ach ach i Ru  ma coraz lepsze przywołanie - podczas któregoś ze spacerów w dziczy dała się CUDOWNIE odwołać od pogoni za spłoszonym bażantem! Oprócz tego coraz chętniej wchodzi do wody. Jak już pisałam na FB wróciliśmy do joggingu - ze względu na to, że psy są starsze biegam z nimi na pasie. Pierwszy trening okazał się Sodomą - mijając spacerowiczy Ru wyślizgnęła się z szelek! Co oznaczało, że musiałam znacznie zwężyłam jej obwód, gdyż zdolności wyłażenia z wszelakich tego typu patentów - czy to norwegi czy Y zaczęły przywodzić mi na myśl Houdiniego.  Tym niemniej wyślizgnęła się z Y i rozdarła bez pamięci japę na bogu ducha winnych ludzi. Wstyd. W międzyczasie zdążył nawalić mi minutnik, odtwarzacz muzyki, Ru porwała podczas biegu i z lubością skonsumowała gówno ( do tej pory zapytuję JAK?!), a na koniec potknęłam się i obiłam sobie kolana. Oj zdecydowanie pierwszy trening nie był tym najlepszym :P

Poza chwilami, gdy ktoś usiłuje nas zamordować, tandem bardzo ładnie się spisuje.

Stopniowo, z czasem coraz bardziej ogarnia komendy "go,go!" czyli naparzaj do przodu, "wooolniej" czyli zwolnij i "prrrrr!" czyli z biegu przechodzimy do marszu. Na razie jesteśmy na tym etapie, potem zaczniemy się uczyć kierunków :) Przy kolejnym treningu już byłam mądrzejsza - zwolniłam, przeszłam koło rowerzysty ze smaczkami i było względnie dobrze - tylko krótko rozdarła japę i mogliśmy kontynuować przebieżkę. Z racji tego, że wiosna robiła się przepiękna pozwoliłam Baloo na krótkie spławianie (u nas polega na wyrzucaniu kijka do wody, wtedy ozik wpada pełną parą i płynie po kijek). Biedna Ru próbowała powtórzyć to, co Balu zrobił, niestety chyba nigdy nie pływała, więc bardzo się przestraszyła i szybko starała się wrócić w stronę trzcin. Potem już pozostała wierna wersji "do kolanek". Jestem pewna, że w lecie nawrócimy ją na dobrą drogę ;)

Ru vs. fretki - jest lepiej - to znaczy, że już nie jara się tak totalnie bez mózgu i nie planuje ich zjeść tylko obserwuje i wącha. Czasem jej puszczają emocje, ale wtedy zostaje wyproszona z pokoju. Czyli jest lepiej, znów widzę, że coraz łatwiej jej opanowywać te lżejsze emocje.

Baloo z Muffinem się kumplują - tu widać toaletę - Mufek lizał Baloo po oku. nie pozwalam na zbyt częste karesy, bo właściciele fretek doskonale wiedzą że u nich od miłości do gryzienia krótka piłka :) 

Z kolejnych nowości - zdecydowałam się wrócić do BARFa. Wciąż uważam to za optymalny sposób żywienia zwierząt ( i psów, i fretek - freciaki kiedyś pięknie barfowały!). Wcześniej zrezygnowałam, bo Balu był jeszcze jedynakiem i strasznie grymasił przy jedzeniu. Nie przeszkadzało mi to przy suchej karmie, kiedy mogę z powrotem zsypać do pojemnika, natomiast zaczęło gdy tak wyrzucałam kaczkę czy innego królika do kosza. Na razie je chętnie - dzięki Ru apetyt podniósł mu się o 100%

"Melduje obecność żwaczy na blacie!"

Ćwiczenia z samokontroli.

Podsumowując: ten tydzień obfitował w przeróżne wyzwania, niecodzienne sytuacje i momenty upadków i chwały (patetycznego tonu nigdy za wiele! :P). Ale suma summarum jestem zadowolona z tych doświadczeń, a widzę, że Ru wciąż się uczy i coraz lepiej sobie radzi ze stresującymi sytuacjami. A kolejne intensywne dni nadciągają - w ten weekend czeka nas impreza rodzinna z małymi dziećmi (podobno pięta Achillesowa Ru, a z kolei Balu kocha nad życie ludzkie szczeniaki i najchętniej by zalizał - tylko totalnie nie ma wyczucia i z nadmiaru miłości przewraca maluchy, więc będę musiała mieć oczy dookoła głowy, żeby ich tonować :) ), a za dwa tygodnie najprawdopodobniej czeka nas wyprawa w góry!

PS. Zrezygnowałam z Disqusa - pojawiły się głosy, że toto niewygodne, że niedobrze się komentuje - i faktycznie ilość komentarzy od Was (które uwielbiam i są dla mnie mega ważne!) znacznie spadła. Za głosem tłumu - powracamy do "normalności" :)