Moja psia rodzina.

Jak już kilkakrotnie wspominałam od dziecka fascynowały mnie psy. W pierwszych marzeniach "jak już będę duża" miałam mieć border collie albo później owczarka australijskiego ( za dziecięcia akurat tej rasy jeszcze w Polsce nie było, pierwszy aussik zawitał do Polski dopiero w 1995 roku). Potem doszły, obowiązki, inne ambicje, i moja potrzeba nieco się wyciszyła.

 To znaczy - pies w domu zawsze był, zawsze z adopcji, bida przygarnięta, ułożona, ale bez fajerwerków ( adopcja pierwszego psa nałożyła się z boomem i wydaniem książki "Okiem psa", więc i nasz Gandalf był tak wychowywany - na szczęście, jak przystało na psa w typie saluki- spływało to po nim godnie:P). Tak tak, mój pierwszy pies był psem trudniejszym, jeśli chodzi o porozumienie człowiek - pies. Odwiązany od drzewa, chudy jak nieszczęście kłębek futra w typie charta. Spokojny, stonowany, flegmatyczny, leniwy śpioch - tak w skrócie mogę opisać charakter mojego pierwszego psa :) Do tego przyszedł do nas z traumą - bał się mężczyzn, nie miał kosmków jelitowych, przez pierwszy rok chodził na trzech nogach - był truty i kopany. Pierwszą noc spędził u mnie pod łóżkiem, całą noc pojękując i wyjąc - jakby wiedział, że dziecko mu na pewno krzywdy nie zrobi - musiał nauczyć się nam zaufać. Pierwszy jego szczek usłyszeliśmy po 1,5 roku.

Oto Gandalf, całe życie był tak godny jak na tym zdjęciu - pożegnaliśmy się z nim w zeszłym roku, w pięknym wieku szesnastu lat.

Następnie na scenę wkroczyła, brzydulka bokserka Mojito. Ogłoszenie na forum mojego wydziału, 6 letnia bokserka do adopcji. Chwila wiercenia w brzuchu i już pędziłam po nią do Wrocławia. Tu już była wychowywana w duchu wzmocnień pozytywnych, ale poprzedni właściciele (którzy zostawili sucz, bo wyjeżdżali do Wielkiej Brytanii) zaszczepili (albo nie odpracowali) nienawiści do wszelkich innych psów, kotów, kręcących się kółek. Bała się, gdy brało się zwiniętą gazetę do ręki, bała się, gdy używaliśmy łyżki do butów. Do tej pory, jak zdarzy się jej ulać ( częsta przypadłość u brachycefalicznych), jest przerażona, CS-uje. Suce, gdy tylko widzi obcego psa włącza się tryb kill'em all. Oczywiście jeśli chodzi o zwierzęta, które my wprowadzamy do domu - ich tolerowanie nie podlega dyskusji. Toleruje fretki, spokojnie przyjęła drugiego boksera, Bala - szczeniaka obwąchała na lewo i prawo i zaakceptowała. Nie pała do niego sympatią (najczęściej po prostu wstaje i opuszcza pomieszczenie, w którym smarkacz szaleje), ale nie przejawia najmniejszej agresji wobec niego. Aktualnie ma 10 lat i spondylozę :)

Silence, I'll kill you!

Po pożegnaniu się z Gandalfem, rodzice wyszli z założenia, że dom z jednym psem nie ma racji bytu. Dlatego porozsyłali wici do Fundacji Bokserowych, i pewnego lipcowego dnia, w zeszłym roku do Mojito dołączył drugi alkohol, Ouzo :) Ouzo jest przypadkiem bardzo trudnym - jeśli chodzi o wysiłek umysłowy wkładany w to, co robi. Niestety (albo stety :P) najbliżej mu do postaci Forresta Gumpa - bardzo łagodnego, uroczego, kochającego wszystkich idioty. Podczas sesji klikerowych z Mojito czy Balem Ouzo pokazuje całą gamę swoich imponujących sztuczek ( "mówią siad? eee chyba niee...no ale usiąde na wszelki wypadek, tak tylko, oho! nie działa, no to w takim razie się położę")...i to by było na tyle. Żarcie nie interesuje go na tyle, aby podniecał go dźwięk klikera, nieco lepsza zdaje się praca na zabawkę, ale jego gabaryty i silny zgryz powodują, że najczęściej jest to zabawka jednorazowego użytku. Poza tym jest bokserem z ogonem - zetknięcie z takim narzędziem w pupce szczęśliwego matołka bywa bardzo bolesne - co potwierdzają liczne siniaki i urazy oczu u reszty :)

Nie wierzcie pozorom - Ouzo tylko na tym zdjęciu pozuje na inteligenta :P

No i w końcu - mój wymarzony pies. Musiało wiele wody w rzece upłynąć aby w końcu doszło do tej historycznej chwili - mam swojego psa, który CHCE i marzy o tym, żeby pracować. Że też tego potrzebuje. Że uwielbia ruch na świeżym powietrzu, uwielbia zabawki, uwielbia jedzenie, lubi inne psy. Że mam go od szczeniaka i plastycznie mogę modelować jego zachowania i kształtować charakter tak, żeby żyło nam się jak najlepiej. Że narowy, czy niepożądane zachowania, które pojawiają się w trakcie dojrzewania mogę wyłapywać bardzo wcześnie i szybko z nimi walczyć. Z każdym dniem upewniam się, że był to dobry wybór. Dlatego uważam, że bardzo ważnym aspektem w wyborze psa dla siebie jest odpowiedni dobór rasy (jeśli już ktoś decyduje się na psa rasowego). Miałam do czynienia z wieloma rasami ( ze względu na pracę - codziennie mam do czynienia z przeróżnej maści psiakami), ale wiem na sto procent, że właśnie o to mi chodziło. Wady rasy, o których oczywiście wiedziałam, staram się nieco stonować, tak, abym miała nad nimi kontrolę.

O taki wzrok mi chodziło "Cześć, jak dziś zwojujemy świat"?

Resztę psów oczywiście kocham, ale nie pracuje mi się z nimi tak gładko i jedwabiście jak z moim własnym. Tworzymy jednak dwa osobne stada ( boksery mieszkają u rodziców, my mieszkamy osobno) i teraz wiem, że bokser, to pies niezupełnie dla mnie. Kocham je, ich energię, miłość, śmieszny wygląd, przekomiczne dźwięki, ale jeśli chodzi o zwinność, szybkość reagowania, zapał do pracy czy chęć współpracy przy oziku wypadają blado. Do tego nie radzą sobie dobrze z nadmiernym uprawianiem sportów (nie wzięłabym ich na wyprawę w góry w ciepły dzień, na długą wycieczkę rowerową, na wyprawę pod namiot), są dość duże gabarytowo i słabe zdrowotnie.

Dla porządku wspomnę jeszcze o dwóch psach z mojego zupełnego dzieciństwa, jeszcze przed czasem, gdy potrafiłam używać aparatu, które pamiętam jak przez mgłę - to foksterier Baca, pies z okresu młodości mojego Taty, cierpliwy łobuz, który kochał patyki i zawsze podczas odwiedzin u Babci spał u mnie w nogach i Kama - mieszana suczka, która mieszkała z drugimi Dziadkami w domu, który teraz my remontujemy. To one wszystkie kształtowały moją miłość do psów, uczyły mnie psich zachowań, psiego języka, respektowania ich przestrzeni, prywatności, pomogły poznać mi multum świetnych ludzi, poniekąd dzięki nim jestem tym, kim jestem ( nawet bez patetycznego wydźwięku - dzięki Gandalfowi poznałam moją obecną szefową!).

A jaka jest Wasza historia?