Moje psie problemy i porażki - refleksja po wakacjach :)

Zgodnie z moim postanowieniem ( 1 post na tydzień, w systemie zmianowym - raz post psi, potem "normalny") dziś nastał czas na post podsumowujący nasze wakacje - głównie skupiłam się na elementach, które mają dla mnie kluczowe znaczenie a widać jakieś efekty (bądź ich brak) na tym polu.

Nawet nie wiem, kiedy nam minął ten tydzień :) Nałykani jodu, ogorzali od słońca i wiatru powróciliśmy z nowymi siłami do stałych (starych:P) obowiązków. Nie ukrywam, że i drugi tydzień by się nam przydał, ale póki co wystarczyło. Może w przyszłym roku :)

W końcu udało mi się spełnić marzenie i zrobić zdjęcie otrzepującemu się psu :)

Dla Baloo ten tydzień był bardzo obfity we wszelkie wrażenia, myślę też, że dużo się nauczył. Miał do czynienia z przeróżnymi sytuacjami, których nie napotyka codziennie (część poznawał za szczyla podczas najbardziej "gorących" tygodni socjalu :P). Oto kilka moich porażek "pedagogicznych" – przypominam, że młodzież jest właśnie w uwielbianym przez psiarzy okresie nastoletnim – ostatnio we wstecznym lusterku zauważyłam chyba swoje pierwsze siwe włosy :P

Dla nas po części była to nieustająca praca, i poniekąd, tak to wtedy odczuwałam, orka na ugorze, ale mam nadzieję, że idziemy ku dobremu. Posta opatrzyłam jednak tymi pozytywnymi zdjęciami, nie lękajcie się!

Balu vs podróż

Generalnie ośmiogodzinna podróż mimo moich obaw ( w szczenięctwie szczyl miał chorobę lokomocyjną) minęła idealnie. Mieliśmy jedną dłuższą przerwę pod Kaliszem u Teściów, gdzie pies miał chwilę na rozprostowanie gnatów, szybki, pełen emocji spacerek (KROWY! KRÓLIKI! PIESEŁ!) i powrót do metalowej puszki. Na początku miał opory przed zaśnięciem, ale potem drzemał całą drogę, z krótkimi siuś - pauzami.

Niemogezasnąć bo wywiozą w las i zostawią!

Balu vs stróżowanie.

Szczyl dorasta, hormony grają mu wojskowy marsz, krew w młodych żyłach pulsuje. Łaciaty łeb czuje przemożną potrzebę zakomunikowania każdemu nieznanemu osobnikowi "NIELUBIECIE". W praktyce wyglądało to tak, że nasz domek był usytuowany pomiędzy domem właścicieli a domem dzieci właścicieli. Czyli drogowa trasa przelotowa między domami prowadziła dokładnie obok naszego ganku. Balu, jako owczarek australijski, mężczyzna z krwi i kości uznawał za stosowne ostrzegać nas o potencjalnym zagrożeniu donośnym szczekiem. Co 5 minut, jeśli była potrzeba. Cały tydzień spędziłam z psem na lince, w jednej garści dzierżąc smakołyki, w drugiej średnio interesującą książkę, próbując zawładnąć nad otworem gębowym szczyla. Pikanterii dodawał fakt, iż właściciele posiadali dość głośne dzieci w rozkosznym wieku lat 8 czy tam 10. Lubili oni bawić się w wojnę nie szczędząc przy tym efektów akustycznych, biegania i darcia japy jakiej nie powstydziłby się nasz owczarek. Efektem byłam załamana, gdyż pod koniec wyjazdu pies po prostu darł gumiora, patrzył na mnie, po czym kładł się ( moje domyślne polecenie) i kontynuował z pozycji leżącej. Lekko zniesmaczona porażką powróciłam do domu i tam w końcu zobaczyłam efekty mojej tygodniowej pracy. Pies w domu podnosząc alarm na moją wyraźną i stanowczą prośbę zamyka twarz i przychodzi w pobliże się położyć. Oczywiście nie spoczęłam na laurach, wciąż pracujemy z delikwentem, niemniej jednak dobrze jest wiedzieć, że jednak coś przedarło się przez hormony do nastoletniego łba.

Mam zapiaszczony mózg, wołałaś milordzie?

Balu vs inne psy

Dużo nad tym pracowaliśmy i dużo pracy przed nami. Oczywiście częściej napotykaliśmy się na brak zrozumienia ze strony niefrasobliwych psiarzy, ale na to spuśćmy zasłonę milczenia. Albo nie. Ale o tym na końcu podsumowania. W skrócie – pod koniec tygodnia udało nam się trochę poduczyć Bala, że do mijanych psów wcale nie trzeba wyrywać, co więcej najlepiej je ignorować. Nie jest jeszcze w 100% dobrze, ale myślę, że widzę postęp.

A tu Balu z drewnem. A niby dlaczego by nie ? :)

Skupiam się, mimo ludzi, deptaku i innych psów!

A teraz uwaga, będzie trochę jadu.

Nie potrafię zrozumieć wybierania się na plażę z psem żeby spędzić tam cały boży dzień od 10 - 19. Bunkruje się taki za swoim parawanem, a psa puszcza luzem. Dzięki temu podczas naszego pierwszego spaceru nad morzem jakiś oszalały JRT wyskoczył i próbował zaatakować spokojnie idącego na smyczy Bala. Nikt nie próbował się nawet pofatygować zza parawanu, dopiero jak pies zaczął być bardziej natrętny i próbował dziabnąć mojego psa (na szczęście w kryzę, więc nie miał szans coś mu cokolwiek zrobić) ktoś wysłał posiłki po psa. W osobie 8 letniego chłopca. Który to rozpaczliwie próbował złapać małego potwora. Jestem w stanie taką sytuację zrozumieć jeszcze – moment nieuwagi, pies wyślizgnął się z szelek, natomiast przy mojej dobrej woli (nie było jej co prawda wiele;P) nie byłam w stanie zrozumieć sytuacji, która nastąpiła tego samego dnia, nieco później.

Balu w kwiatkach, na uspokojenie :)

Otóż rozłożyliśmy się dość daleko od innych ludzi (co pod koniec sierpnia nad morzem wbrew pozorom nie jest trudne). Nasz obóz składał się z dwóch psów i pięciu ludzi. Pies znajomych innych psów nie lubił. Jakieś 200-300m od nas zalegali psiarze z dwoma psami. Na początku jeden z nich, podszedł wraz z właścicielem. Golden jak golden, nie na smyczy, ale generalnie przyjaźnie nastawiony. Jednak pies znajomych nie musiał mieć ochoty być przyjaznym, a znajomi zajęci 6 miesiecznym dzieckiem i mając posłusznego psa niekoniecznie chcieli też mieć obowiązek skanowania całego terenu patrząc na innych ludzi z pieskiem "onnicniezrobi". Znajomi zgrzytając zębami wzięli swojego psa na smycz, my z Baloo pozostaliśmy na arenie. Pies w pląsach śmigał dookoła mnie, ja trzymałam swojego psa na smyczy, próbując po prostu wyegzekować od szczyla żeby spokojnie usiadł i skupił się na mnie zanim pozwolę mu na harce. Właściciel psa nie zrozumiał i radośnie zaczął mi tłumaczyć że pieski nic sobie nie zrobią. Wyłumaczyłam mu, że chodzi mi o wychowanie mojego psa, o dziwo zrozumiał. Poczekaliśmy na ogarnięcie emocji, a potem pozwoliłam na radosną zabawę. Wszystko skończyłoby się jedwabiście, gdyby nie drugi pies tej ekipy. Otóż pan wraz z goldenem zawinął żagle, myśmy oddali się rozkoszom sielanki na plaży, spożywając jedzenie z piaskiem gratis. Nagle ni z tego ni z owego pojawił się basenji. Ewidentnie podążający sam sobie z drugiego obozu. Na początku sytuacja wyglądała całkiem niegroźnie, ot pieski obwąchały się i nawet kilka ukłonów do zabawy poczyniły . Do czasu gdy basenji zwietrzył żarcie - w tym momencie skoczył mojemu zaskoczonemu psu do gardła ( i znów – Balu ocalon dzięki kryzie). Kobieta słyszać warkot i odgłosy ataku nieśpiesznie ruszyła od swojego obozu w naszą stronę. Mój pies zaskoczony, nie bardzo wiedział co miał robić, basenji stawał się coraz bardziej agresywny. Kobieta ze spokojem podeszła (po moim stanowczym "proszę wziąć psa"), wzięła psa na smycz odwróciła się i poszła. Bez słowa przeprosin, czegokolwiek. Naprawdę rozumiem, że psiarze uważani są za zło konieczne i ludzie widząc psa bez smyczy obawiają się. Nie dziwię się wymogowi chodzenia z psem na smyczy – naprawdę, po tych wakacjach, się nie dziwię.

Nie wiem jak mam skomentować ten temat, dlatego wklejam Wam zdjęcie Bala na słupku.

Balu vs dzieci

Balu niemowlaki kocha. Może to kwestia tego, że hodowcy mieli małe dzieci w domu, może gdzieś gra w nim krew mamy i taty, którzy są dogoterapeutami, w każdym razie działa to super. Może to kwestia ich zapachu, dźwięków które wydają, śmiesznych ruchów – w każdym razie pieseł w małej Ali był zakochany po uszy. Delikatnie sprawdzał, czy u niej wszystko dobrze, dotykał noskiem, lizał po rękach, buzi. Wszystko bardzo ostrożnie, z wyczuciem. Natomiast z nieobytymi, głośnymi dziećmi w wieku 1+ już jest trudniej – wydają śmieszne dźwięki, dziwnie chodzą, piszczą i uciekają – trochę to dużo dla rozentuzjazmowanego szczeniaka. Trzymałam go w ryzach, ale wiem na pewno, że bez kontroli by się nie obyło.

Jestem delikatnym Balem, kocham cię ludzkie szczenię.

Balu vs chodzenie na smyczy

Cały czas na takie 3+ w porywach 4. Szczególnie, że zainwestowaliśmy w pas do canicrossu z szelkami i amortyzatorem ( hit urlopu, bardzo wygodna rzecz), gdzie pies raczej ma i musi ciągnąć. Próbowaliśmy wyćwiczyć kwestię tego, że na szelkach się ciągnie, w obroży nie, na razie z dość dobrym skutkiem ( aż zdziwiona jestem, że pies takie rzeczy odróżnia, na razie to działa bez zarzutu). Ale samo chodzenie w obroży na smyczy jest różne. Raz świetne, raz tak słabe, że szlag mnie trafia, bo walczymy z tym od szczenięctwa, czasem powoli tracę nadzieję, że pies będzie potrafił iść spokojnie na smyczy, bez chodzenia na kontakcie. Mój ideał to pies idący na luźnej smyczy, ale nie skupiający się na mnie, tylko na ziemskich przyjemnościach – na razie mamy poruszanie się na skraju długości smyczy – jeszcze nie ciągnięcie, ale linka jest prawie prosta, albo linka w zupełne "U", ale na konakcie, prawie przy nodze i pies patrzy na mnie. No nic, próbujemy dalej.

Jestę husky. Pociągowy husky.

Balu vs przywołanie.

Codziennie robiliśmy około 16 kilometrów piechotą. W przeróżnych kierunkach, konfiguracjach, klimatach, pogodach. Morze, las, pola, miasto, jeziora – co tylko dusza zapragnie. Wszędzie było idealnie – część Balu przechodził na smyczy (wspomniane wcześniej), część z pasem, część luzem. Do pewnego incydentu przywołanie mieliśmy 100%. Felernego dnia wracaliśmy ścieżynką z lasu, gdy spod nóg piesełowi hycnął zając. Tyle go widzieliśmy, mimo rozpaczliwych prób przywołania (mam złotą zasadę : dwa razy wołam, po trzecim zawsze szedł na smycz) psa nie było. Dla mnie sekundy ciągneły się w wieczność (szczyl zniknął z pola widzenia w młodniku), aż nagle Balu zameldował się tuż przy mnie, jakby nigdy nic. Zasady są zasadami, więc został nagrodzony. Reszta obserwatorów twierdzi, że nie było go maks minutę, jednak to wystarczyło, żebym poczuła sie znięchęcona i lekko załamana – uważam przywołanie za kluczową komendę, w skrajnych okolicznościach potencjalnie ratującą życie i wydawało mi się, że mamy ją zrobioną świetnie. W polach bez problemu potrafiłam go odwołać od biegnięcia wprost na ptaki szukające ziaren, w domu pracujemy na zabawkę odłożoną w zasięgu jego wzroku, mamy nieźle zrobioną rezygnację stąd ta porażka nieco mnie zasmuciła.

Siemasz, wołałaś ?

 Następnego dnia na szczęście troszkę odrobił moje nadszarpnięte zaufanie – pobiegł za tropem i z odległości 100-200 metrów na moje przywołanie zawrócił i pełnym pędem zameldował się u mnie. Jednak wciąż z pędzeniem za namacalną zdobyczą (koty, myszki) mamy problem. (Choć wczoraj było nieco lepiej – biegł za jeżem (sic! :P), i jak tylko do niego dobił, w locie go niuchnął, po czym pędęm przyleciał do mnie). Nie wiem, czy mogę uznać to za namacalny sukces, niemniej staram się być optymistką. Jak to u Was wygląda? Spotkałam się z opinią, że przywołanie psa, gdy już rozpocznie pogoń jest niemożliwe, nie chce mi się wierzyć, jakie jest Wasze zdanie? Czy wszystko mogę zwalać na karb nastoletniej głupawy?

Balu vs trup

Mamy taką sobie o, rozkoszną komendę. Nazywamy ją sobie równie optymistycznie – trup. Owa sztuczka polega na tym, że pies na gest pistoletu i wystrzału z dłoni pada w konwulsjach na ziemię. Działała ona świetnie do czasu wakacji. Podczas wakacji próby wyegzekwowania wyżej wymienionej kończyły się gorącą dyskusją, pluciem, szczekaniem, skokami, proponowaniem każdej innej sztuczki zamiast niej. Po powrocie do domu – minęło jak ręką odjął.

Uszko się odwinęło, temu misiu.

Balu vs siedzenie w knajpach

Nie jesteśmy barowym typem urlopowicza, jednakowoż czasem człowiek potrzebuje coś zjeść. Jako, że okres gorącej socjalizacji Bala przypadał na miesiące zimowe (styczeń – luty – marzec) akurat grzecznego siedzenia w ogródku piwnym nie mieliśmy szans przepracować. Na szczęście pieseł jest nauczony spokojnego leżenia przy stole gdy starsi śniadają, dlatego też nie robiło mu specalnej różnicy leżenie pod stołem w knajpie :)

Balu padnięty po spacerze kima pod stołem w knajpie :)

Będziesz kończyć tą rybkę?

I najważniejsze (dla mnie):

Balu vs Pan Mąż

Pan Mąż nigdy psa nie miał. W sumie, pewnie gdyby nie ja, nigdy by psa nie chciał mieć. Od początku pobytu Baloo u nas bardzo się starał, pomagał, próbował, uczył się. Jestem zachwycona efektami, tym, że i podczas pracy i zabawy z nim, Balu też świata nie widzi – ludzie mogą przechodzić koło niego, psy bawić się obok, on widzi tylko piłkę i twarz Pana Męża, ćwiczy, pracuje i kocha go tak samo :) Jest to ich wielki sukces, nie potrafię patrzeć na to bez emocji i ciepłego uczucia w serduchu. Dumna jestem, bo nie zawsze było łatwo! :)

Bal - catch na stopro!

Urodzony handler !.

Tak lubię to zdjęcie, żałuję, że ucięłam! :(

Pozdrawiam Was ciepło z łoża boleści - wczoraj odbyłam weekendowy dyżur, dziś zdrowieję w łóżku, bo nie mam czasu na chorobowe :P

PS - W końcu założyłam blogowy fanpage! Ale jestem z siebie dumna :)