Mój głos w sprawie 'nie kupuj - adoptuj'

Zainspirowana tekstem na Trend z Seterem, postanowiłam zabrać głos w głośnej ostatnio sprawie.

Ruby z Balem trochę się martwią.

D. opisała całą ideę dość sprawnie, dlatego przede wszystkim polecam jej wpis. Natomiast redagując komentarz pod jej tekstem doszłam do wniosku, że chyba lepiej będzie jak sama podejmę temat :)

Dlaczego rasowy?

Pewnie dla większości wyda się to sprawą oczywistą, rozumiejącą się "samo przez się", ale czasem przygarnięcie psa w typie niekoniecznie może spełnić oczekiwania właściciela, a to, co nam się wydaje się nam oznaką predyspozycji danego psa do aktywności przez nas pożądanej może nagle rozmyć się w niebycie ( na przykład przez pierwsze kilka dni Ru miała nieziemskie, wręcz borderowe 'will to please'). Przygarnięcie dorosłego psa, z bagażem doświadczeń i emocji jest wyzwaniem. Przygarnięcie szczenięcia niewiadomego pochodzenia - również, bo suma summarum nie wiemy co z niego wyrośnie (prawda, nie wiemy też w 100% co wyrośnie z rasowca, tym niemniej możemy mieć nadzieję na pewne dość ogólne cechy wspólne dla rasy, grupy). 

---

Wielokrotnie widziałam psy wzięte ze schroniska z problemami behawioralnymi na takim poziomie, że przerastały one możliwości właścicieli ( czy psychiczne, czy finansowe ). Adoptowanie psa ze schroniska nie powinno być aktem miłosierdzia, tylko spokojnym, chłodnym przeanalizowaniem za i przeciw. Najlepiej poznaniem danego psa, czy chociaż spotkaniem się z opiekunem w schronisku, czy kimkolwiek, kto byłby nam w stanie przybliżyć choć trochę charakter psa. A często takie obserwacje niekoniecznie muszą  pokrywać się ze stanem faktycznym - inaczej pies może zachowywać się w skupisku psów, inaczej sam na sam z właścicielem. To też należy nagłaśniać.

Na początku, gdy wyobrażałam sobie mojego pierwszego psa na własność,  miałam raczej pogląd, że będzie to pies w typie rasy. Natomiast z czasem, kiedy klarowała mi się wizja tego, czego oczekuje od swojego psa, w jakim kierunku chcę z nim iść, po rozmowach z bardziej ogarniętymi znajomymi, obserwowaniu ich pracy, wiedziałam, że potrzebuję zwierza rasowego - dlatego, że chciałam pewnych predyspozycji, zachowań i, no nie oszukujmy się, wyglądu. I tu mam upieczone dwie pieczenie na jednym ogniu - jeden rasowiec od szczeniaka wychuchany, wysocjalizowany, wymarzony - w  100% taki jak chciałam, drugi to również rasowiec, ale ' z drugiej ręki' czyli zgodnie z zasadą nie kupuj - adoptuj.

Teoria a praktyka

Pierwszego ozika brałam, bo chciałam "coś robić z psem" (więcej tu i tu) nie miałam sprecyzowanego sportu, nie miałam oczekiwań, nie widziałam psów z predyspozycjami i bez. To z nim stawiam pierwsze kroki w psich sportach, jestem uroczo nieporadna, ale wspólnie bawimy się nieziemsko (co prawda kilka planów pozmieniało nam się w trakcie, ale mam nadzieję, że zmierzamy ku dobremu). Jest mydłkiem showowym i - nie oszukujmy się - pracować jak work czy vers nigdy nie będzie. Co więcej, muszę bardzo go nakręcać, wznosić na wyższe poziomy emocji, choć ciężko nam jeszcze osiągnąć pułap tego fajnego pobudzenia, bez opętańczego, ozikowego szczekania. Odpowiada mi charakterem w 100%, czasem oczywiście doprowadza do szewskiej pasji, ale chce pracować, kocha mnie tą ślepą, głuchą (niestety nie niemą:P), szczenięcą psią miłością opiewaną w książkach i filmach. Jest dość zrównoważonym i grzecznym przedstawicielem swojej rasy - myślę, że dużo to zasługa fajnego charakteru, ale też co nieco ma za uszami i też trochę pracy wkładamy w wychowanie. 

Natomiast na tą chwilę ufam mu mocno, to on jest moim oparciem w chwilach zwątpienia. Jeśli chodzi o wygląd - szczerze powiem, że widywałam ładniejsze oziki :) Do szewskiej pasji doprowadza mnie jego gęsty włos - jest bardzo szczupły, a odbierany jest jako grubasek :) ( zdecydowanie bardziej odpowiada mi szata Ruby). Jest nieco zbyt krępy i niski, choć tu akurat nadrabia skocznością, należy do tych mniejszych samców, dzięki czemu aż tak mnie nie bolą ewolucje typu pierwsze podwaliny do vaultów :) Natomiast sylwetkę ma taką jak pańcia - pozostawia wiele do życzenia - także charakterologicznie trafiłam w rasę, natomiast pokrojem - nie do końca, ale kocham jak swoje! :) Tutaj taki komentarz, że akurat kwestie pokroju są do przewidzenia, jeśli zna się rodziców psa, dzięki czemu do pewnego stopnia będziemy mogli wyobrazić sobie jak będzie wyglądał nasz wymarzony piesek i jest mniejsze prawdopodobieństwo pomyłki niż w przypadku 'owczarka kaszubskiego' :)

Drugi przygarnięty, również rasowy (metryka ZK), ale już starszy i...nie zrobiony po mojemu. Borykamy się z masą problemów, funduje mi takie huśtawki emocjonalne jakich nie znałam wychowując mojego pierwszego, własnego psa. Przyszłość mamy niepewną, nie wiem, czy gra będzie warta świeczki, czy uda nam się wyjść na 100 % prostą, czy będę mogła jej zaufać kiedyś tak jak ufam Niebieskiemu.  Sucz jest przygarnięta. Nie wiem na ile to kwestia wychowania, a na ile rudego charrrakterku, na ile mając ją od szczeniaka udałoby mi się wcześniej wyłapać problemy, coś szybciej przepracować (bo teraz pewne zachowania zostały już wpojone, są łatwiejsze dla niej, tym trudniejsze dla mnie do odpracowania). Popędy owczarze, owszem, ma, ale w pakiecie z wszelkimi możliwymi wadami rasy (wysoka pobudliwość, problemy z emocjami, kłapanie, instynkt pogoni, zjadanie śmieci, pilnowanie zasobów, trudne stosunki z innymi psami, zaciętość)

Ru bywa nieznośna, przekorna, samowolna.  Lubi podejmować sama decyzje i histerią, czy stanowczym buntem reaguje, gdy coś jej się zabrania. Jest niesforna, i nie w tym słodkim tego słowa znaczeniu. Gdy na coś nie ma ochoty robi się oporna do granic niemożliwości.

A z drugiej strony - praca z nią jest jak rollecoaster. Nagle lecimy prosto prosto w dół, że nic, tylko ściana i zaraz zginiemy, robi mi się niedobrze...a tu tylko okazuje się, że zostałyśmy lekko ochlapane, rozeszło się w kościach. Potem pniemy się, mozolnie pniemy, pracujemy, walczymy, chwila na szczycie na oddech, na usłyszenie metaforycznego śpiewu ptaków i trąb anielskich...i znów w dół, w dół na złamanie karku. To uzależnia i każdy sukces jest cztery razy bardziej celebrowany i wychwalany niż ten Balowy.

Hodowcom też zależy na psach.

Nie jest to dla nich źródło utrzymania, suka nie jest maszynką do robienia pieniędzy, ba, często muszą nieźle dokładać do całej historii. Także akcja 'nie kupuj - adoptuj' jest jak najbardziej fajnym pomysłem, w który warto inwestować, warto nagłaśniać pseudohodowców i ich paskudne dokonania. Jednak szykanowanie porządnych hodowców (nie sarkamy, są tacy, znam na pęczki) i potencjalnych nabywców psów rasowych jest bardzo nie w porządku. Grooming, handling i zdobywanie championatów to takie samo hobby jak każde inne - zarówno w światku sportowym jak i wystawowym znajdują się ludzie, którzy nie powinni mieć żadnych zwierząt, ludzie spaczeni, nastawieni głównie na zdobywanie pucharów i zajmowaniu kolejnych pudeł. Jak wszędzie i tu znajdzie się miejsce dla patologii.

Ja jako osoba która posiadała zarówno psa odwiązanego od drzewa, uratowanego z prosektorium, która za nastolatka jeździła w weekendy do schroniska  i na co dzień mająca do czynienia z hodowcami, właścicielami zarówno 'championów' jak i 'burków' uważam, że to jest nie fair. Mam dwa psy rasowe, z hodowli zrzeszonych w FCI, jednak żaden z nich nie ma wyrobionego rodowodu. Nie planowałam i nie planuję jeżdżenia na wystawy ( zresztą nie wróżę sobie świetlanej przyszłości, jeden to mismark, a drugi okazało się, że szczerbaty :P), ale niezależnie od tego nie o to mi chodziło podczas doboru rasy.

Nieważne, rasowy, czy rodowodowy - kochać będzie tak samo! (o ile się zbuduje odpowiednią relację ! :) )

Najczęściej winny jest człowiek.

W moim odczuciu osoby, które poszukują danych, określonych cech i mają wyrobiony pogląd jak życie z psem będzie wyglądało - i jak chcą wspólnie spędzać czas powinny zdecydować się na psa rasowego. Z renomowanej hodowli. Jeśli ktoś chce pieska jako towarzysza życia, niekoniecznie ma wizję stawania z nim na pudle czy zdobywania championatów - polecam schronisko. Dopiero osobom z jakimś już bagażem doświadczeń z zakresu psiego wychowania polecę psy w typie, psy rasowe z drugiej ręki - bo najczęściej wystąpił konkretny, poważny powód dlaczego tam trafiły. Często wina nie leży po stronie psa, tylko ludzia, który psa prowadził.

Dla mnie rasowy = rodowodowy nie ze względu na snobizm. Widzę wiele machlojek, wiem, że ZK nie jest tylko biały, nie jest tam jedwabnie i cudownie, jednak są reguły, obowiązuje porządek i kontrole miotu są przeprowadzane, wszystko jest uregulowane i nadzorowane. Natomiast przez ostatnich kilka tygodni ( niechybnie za sprawą prawa serii) przez moje ręce przewinęło się kilka 'rodowodów' z przeróżnych Stowarzyszeń Przyjaciół Reksia i Bolka i Lolka. Jest to ewidentne naciągnie ludzi, w obrzydliwy i naganny sposób. Akurat jedno ze 'świadectw' które bardziej mi zapadło w pamięć to rzekomo rodowód rasowego pekińczyka zakupionego przez starszych państwa. Matka nazywała się Łatka, ojciec bodajże Fidel a reszta rodowodu to rubryka nieznany. I tak przez 2 pokolenia wstecz. Drukowany na żółtym papierze technicznym (a jak!) z hologramem, który przypominał ten, na banderolce od alkoholi (wiem jak wyglądają, wierzcie mi mam zgrzewkę weselnej wódki jeszcze w piwnicy :P). Pies nie posiadał żadnych szczepień, a historia jego odrobaczeń była niejasna. 'Hodofca' zalecił żywienie szczenięcia jedynie gotowaną piersią z kury, bo tak żywił go w domu. Inny z kolei pies w typie shih tzu w wieku 9 tygodni ważył 200 g, również zalecone od 'hodofcy' karmienie jednostronne piersią z kurczaka (teraz zastanawiam się, czy to nie ten sam geniusz).

I nie, to nie jest tak, że 'ja nie potrzebuję psa z tytułami' ja też nie potrzebuję psa z tytułami, chcę tylko żeby był rasowy przez co rozumiem, że ktoś od momentu urodzenia się szczenięcia sprawował nad nim pieczę. Ktoś odebrał miot. Był przebadany, odpowiednio do wieku odrobaczony i zaszczepiony. Jest zaczipowany, bo taki obowiązek nałożył ZK. Jego matka nie zdycha gdzieś wycieńczona w komórce, a ojciec nie spółkuje z córką z wcześniejszego miotu. Hodowca 4 tygodnie po porodzie nie przedstawi mi suki - matki jako ślicznej samiczki z wciągniętymi sutkami (takie afery też się zdarzały). Jeśli trafi mi się pies w typie do adopcji, lub taki z metryką - tym lepiej - ale w takim przypadku muszę liczyć się z całym pakietem - bagażem doświadczeń z którymi będę musiała sobie poradzić. I czasem ludzie sobie nie radzą. Starają się, pracują, tracą kolegów, powoli niszczeje im mieszkanie. I zdarza się tak, że się poddają i zwierzę znów trafia do fundacji, czy schroniska. Oczywiście zdarza się też wiele właścicieli rasowych psów, które sprawiają problemy wychowawcze i czasem praca nad nimi przerasta możliwości opiekunów, jednak wśród pasjonatów rasy jest to niewspółmiernie mniejszy odsetek, niż wśród wlaścicieli 'labradorów', 'jorków' czy 'onków'.

Jestem za świadomym podejściem do posiadania psa. Czy to rasowego, czy mieszańca. I marzy mi się, żeby wprowadzono licencje na posiadanie zwierząt. Poprzedzoną egzaminem z podstawowej wiedzy etologicznej, żywieniowej i zdrowotnej. Żeby choć trochę trzeba było się wysilić, żeby taki luksus (bo posiadanie psa to jest jest przywilej, nie obowiązek) posiadać.