Pies pociągowy

Okres letni to czas wielkich podróży - czy to na wakacje, czy seminaria, czy zawody. Mądre artykuły opiewające psi socjal zawsze zalecają poznawanie psów z wszelkimi hałasami, mocno zaludnionymi miejscami, różnymi środkami transportu. Opowiem Wam, jak to wyglądało u nas, pomijając aspekty prawne, bo niejaka Trend z Seterem zrobiła to za mnie w doskonały sposób :)

Wstyd się przyznać, ale akurat jeśli chodzi o środki transportu troszkę to zaniedbałam - to znaczy Balu papiś przejechał się raz autobusem do centrum miasta, tam połaził - i tyle. Ja cierpię na gawiedziowstręt i dysponujemy aż dwoma środkami transportu, toteż większej potrzeby poruszać się  przy pomocy autobusu, tramwaju czy pociągu po prostu nie było.

Balu papiś podróżujący po raz pierwszy w autobusie.

Ale jak się okazało i na nas przyszła pora. Sama idea okropnie mnie stresowała - nie dość, że pociąg, to potem podróż z Dworca Centralnego w Warszawie w nieznane. I tu znów, dzięki dziewczynom (tyyyle fajnych Warszawianek! Dziękuję!) udało mi się jakoś poskładać do kupy, a D. wyszła z genialnym pomysłem zamówienia taksówki na dworzec, po prostu. I tak się stało, w sobotę umiarkowanie rano (bo nieco przed 7) Pan Mąż wsadził nas w Pendolino (dokładnie ja wskoczyłam rzutem na taśmę niczym Indiana Jones a mój dzielny, wierny pleśniak wskoczył za mną jak w ogień) i ruszyliśmy ku przygodzie! 

Już od wejścia wiedziałam, że nie ma co się pchać do naszej miejscówki - wsiedliśmy dwa wagony od naszego, więc obładowana tobołami wydałam psu komendę, która oznacza "idź szybko do przodu" i lawirując w bardzo wąskim przejściu udało nam się dotrzeć do wagonu numer 16. Tam szybko zerknęłam na luki bagażowe, bo Cztery Łapy sugerowały tam rozłożyć klatkę . Niestety nasze gabaryty nie pozwalały na takie manewry, więc rozlokowałam nas w części przeznaczonej do przewożenia rowerów i wielkogabarytowych toreb (to my!). Na przyszłość (to też mądra wskazówka!) polecam przed zamówieniem biletów rozejrzeć się po planie Pendolino - może to w pewnym stopniu ułatwić podróż (u nas już wiem, że się nie sprawdzi). Od razu rozłożyłam klatkę, Balu z ulgą ulokował się w niej i mieliśmy chwilkę oddechu (Kindle, cóż to za wspaniały wynalazek!). 

Jak widać, w zanadrzu mam kaganiec, pieseł szczęśliwy :)

Całą podróż uważam za bardzo komfortową. Panowie, którzy sprawdzali nasze bilety byli przesympatyczni (jeden nawet stał i stwierdził, że musi pooglądać jaki fajny obrazek tworzymy), okazało się, że w Pendolino serwują kawę i herbatę (Pani nawet zaproponowała wodę dla psa).  Tu taka uwaga na marginesie - zawsze pamiętajcie, żeby kupić bilet na tą linię. Czy to dla siebie, czy psa - w pociągu nie prowadzą sprzedaży biletów, w przeciwieństwie do innych (TLK, IC). Taka "przyjemność" kosztuje 650 złotych - byłam świadkiem takiej przykrej sytuacji, dlatego uczulam.

Stałam się etatową babcią klozetową, bo luki są umiejscowione tuż przy toalecie, ale w przeciwieństwie do moich doświadczeń z podróżą w tym newralgicznym miejscu w innych pociągach ( 6 lat na trasie Gliwice - Wrocław Główny) żadnych aromatów nie było. Ludzie też zachowywali się wobec mnie i psa bardzo fair. Jeśli już zdarzali się tacy, co wyciągali ręce do głaskania psa od razu chwaliłam Baloo - przewracał oczami, i znosił z godnością, wiedział, że tak trzeba :) Przemiła sytuacja miała miejsce bezpośrednio przed dojazdem do Dworca Centralnego - podeszła do nas dziewczynka (na oko dziesięcioletnia). Dygnęła, dała dłoń psu do powąchania i powiedziała "Dzień dobry! Ja chciałam tylko powiedzieć, że ma pani bardzo ładnego i grzecznego psa! My też mamy pieska, ale nie jest taki grzeczny" :) I tyle...bez egzaltowania, rzucania się psu na szyję, bez wymuszania głaskania - no super. Jako, że Balu wyraźnie dawał sygnały, że dziewczynka przypadła mu do gustu, zachęciłam ją, żeby go pogłaskała i rozstałyśmy się w pokoju. Bardzo fajne doświadczenie :)

Podsumowując: byłam zachwycona komfortem podróży w Pendolino (z tego co widzicie - niewiele mi trzeba :P), dodatkowo jeśli dodać stosunek cena/jakość/komfort - wygrywa zupełnie. Ja zapłaciłam za trasę Katowice - Warszawa Centralna 50 złotych + 15, 40 za psa- w drugą stronę ten sam bilet kosztował już 200 złotych.

Gotowi do opuszczenia pokładu, sir!

Pociąg opuściliśmy bez większych trudności. Ludzie na naszą wesołą drużynę reagowali albo obojętnie, albo miło się uśmiechali ale nie doszło do sytuacji, w której ktokolwiek by nas zaczepiał i rzucał się do głaskania. Tak naprawdę najwięcej kłopotu sprawiło nam trafienie do miejsca, gdzie czekała na nas taksówka. Balu znów zachowywał się świetnie - parł do przodu na komendę nie zatrzymując się na wąchanie, czy obsikanie słupków. Gdy znalazłam skrawek zieleni kazałam mu się wysikać (wspominałam już, jakim genialnym pomysłem było uwarunkowanie u malucha siusiania na hasło?). Niestety mimo poinformowania centrali, pan taksówkarz lekko skrzywił się na nasz widok, ale po moim zapewnieniu, że pies ma kocyk i będzie podróżował na moich kolanach ruszyliśmy na seminarium.

Z seminarium uciułam osobny wpis, dlatego teraz opiszę nasze perypetie po zakończeniu szkolenia. Jeszcze chwilkę ucięłyśmy sobie pogawędkę z D. i prawie natychmiast pojawiły się dziewczyny, które zaoferowały mi gościnę w Warszawie (po raz setny - wielkie dzięki!!) - Dorota właścicielka Spacji, miotowej siostry Baloo i Aga - właścicielka najbardziej uroczej tollerki na świecie - Fenki (może je znacie z Krzak Turlak i Jego Psy). Zapakowaliśmy rodzeństwo do bagażnika i pojechaliśmy odpoczywać (a raczej na imprezę z Team Spirit :P) - Baloo został sam w klatce w obcym miejscu i pięknie sobie dał radę. Po powrocie trochę mi wykrzyczał w twarz jak się martwił, ale obyło się bez traumy. W nocy Baloo zaniepokoił się imprezą odbywająca się pod blokiem dziewczyn, ale na szczęście udało mi się go dość szybko uspokoić, bo włączył się mu Anioł STRÓŻowania (kolejna luka w socjalu - raz w życiu nocował u cioci w bloku :)).

Rodzeństwo lekko niepewne siebie nawzajem (inna wersja to Ruffwear Front Rage vs Hurtta Padded Harness :P )

Fenek dzielnie znosił drugiego aussie w domu.

Mina Spacji, a jakby mina Baloo :))

Kolejny dzień seminarium upłynął nam bardzo szybko, Aga podrzuciła nas tym razem na dworzec Warszawa Wschód, skąd mieliśmy pociąg bezpośrednio do Katowic. Tutaj mieliśmy nieco więcej czasu, więc mogliśmy leniwie, na relaksie pozwiedzać sobie dworzec i nawet kawkę wypić (nie wiem, dlaczego na dwóch losowych zdjęciach Balu ma minę standardową - zadowolonego z siebie idioty :))

Na dworcu zachowywał się kompletnie bez zarzutu, spokojnie eksplorował, był skupiony, zupełnie nie zwracał uwagi na inne hałasy, ba! Leżał na pełnym relaksie - tak mnie to zachwyciło, że poczyniłam filmik mrożący krew w żyłach :

I tu dochodzimy do fazy drugiej naszej podróży - powrotu.

Muszę przyznać, że ta część odbyła się już na dużo mniejszym relaksie i nie mam tu na myśli, że zmęczeni wracaliśmy z dwudniowego maratonu (choć myślę, że zmęczenie na pewno nam nie pomogło). Okazało się, że pomimo moich informacji w tym składzie przedziału dla rowerów nie było, więc musiałam udać się na swoje miejsce do przedziału. Następnie, odkryłam, że w swym nieskończonym geniuszu, oczadziała brawurową decyzją podróży pociągiem kliknęłam wybór miejsca przy korytarzu, nie przy oknie. Ze względu na to, że pociąg był podstawiany, doszłam do wniosku, że na tą chwilę usadowimy się przy oknie, a w miarę rozwoju sytuacji najwyżej zmienimy miejsce. 

Niestety już kolejny przystanek - Warszawa Centralna, przekonał nas, że nie będzie lekko - na szczęście przedział nie był zapełniony w 100%, tylko zajmowało go 6 osób. Los nam sprzyjał również w psiolubności wagonu - była idealnie wyważona - to znaczy nikt psa nie molestował, ale też nikt się nie krzywił, że śmiem podróżować z funtem kłaków na podłodze, zabierając tlen. Po upewnieniu się również, że pies nie gryzie współpasażerowie powiedzieli, że nie muszę mu zakładać kagańca, za co byłam dozgonnie wdzięczna.

Tym razem i Balu nie był zadowolony - kręcił się, nie umiał sobie znaleźć miejsca, dźwięk śmietnika nieco go niepokoił i próbował nieco wydostać się spod moich nóg (gorąco!), co z kolei usiłowałam mu udaremnić ze względu na innych podróżujących.

Podróż TLK również nie była komfortowa, ze względu na legendarne już opóźnienia PKP. Tym razem było przeciętnie - jedyne 40 minut (podczas gdy w Pendolino oczywiście byliśmy na czas), co i tak wywołało moją irytację - raz staliśmy w szczerym polu, gdyż puszczaliśmy ekspress właśnie, a za drugim razem przeczekiwaliśmy pociąg z Olsztyna. Same old, same old. 

Selfie ze śmietnikiem, pod koniec drogi już nie był taki zły!

Za tą podróż również zapłaciłam 50 złotych ( + opłata za psa), jednak komfort jazdy był znacznie gorszy, a pianę z pyska toczyłam już od Włoszczowej.



Podsumowując: 

Jeśli kiedykolwiek będziecie mieli okazję podróżować Pendolino w dobrej cenie - ja polecam. Nieporównywalnie większy komfort i mniejsze ryzyko opóźnień. Niestety pamiętać trzeba o uprzednim zakupie biletu, bo można się brzydko rozczarować. Opłata za psa jest standardowa - nieco ponad 15 złotych, nie spotkałam się z przykrymi reakcjami dotyczącymi psa. Podróż przebiegła szybko, wygodnie i przyjemnie. Naprawdę wielki plus. No i kawusia z rana za darmoszkę? Tak, poproszę! :) Zasady są takie, jak we wszystkich pociągach - obowiązkowo bilet (chyba, że zwierz mieści się do transporterka, technicznie miałam transporter, ale nie chciałam giąć pałki :)), książeczka z aktualnymi szczepieniami (nikt nie sprawdzał, ale bezpieczniej mieć), kaganiec (ani razu nie użyty) i pies ogarnięty na tyle, żeby nie przeszkadzał innym.

Tu z kolei superlatywów nie będzie - ot tradycyjna, smutna podróż, którą pamiętam z czasów studenckich - ścisk i stres, na szczęście współtowarzysze podróży byli względnie sympatyczni. Zasady takie same - bilet, książeczka zdrowia, kaganiec (znów, oprócz biletu nic nie pokazywałam). Tu trzeba się liczyć z opóźnieniami, tłokiem. U mnie dramatów nie było, a wiem z doświadczenia że mogło być dużo gorzej! :)


A jak u Was? Często podróżujecie pociągami?